این روز ها به " هیچ " مشغولم

چند روز است كه به "هيچ" مشغولم. توضيحِ "يعني چه" اش كه به اين راحتي نيست. توضيح اينكه چرا  از صبح تا شب يك لحظه هم اوقات فراغت پيدا نمي كنم و آخر شب كه نگاه مي كنم كار چندان مفيدي هم در رزومه ي روزانه ام پيدا نمي كنم، سخت است. يعني راستش خودم هم نمي‌دانم. گاهي وقت ها اين طوري مي شود. به تعبيرِ خودم بركت وقتم با من قهر مي كند. سر مي چرخانم و شب مي شود. چشم مي‌بندم و صبح مي شود. و روزها پشت سر هم مي گذرند درحاليكه من سرگرم روزمرگي بوده ام. همين. روزمرگي. بدون مطالعه اي كه در ذهنم حك شود. بدون تصميمي كه ادامه داشته باشد. بدون كار خيري كه ذخيره شده باشد. بدون هيچ ثمري. افزايشي، تغييري. اين جور وقت هاست كه وقتي توي وبلاگي بالاي سررسيدي جايي حديث امام صادق را مي بينم كه هركس دو روزش مثل هم باشد زيان كار است يا اين حديث امام علي را كه فرصت ها مثل ابر ها مي گذرند. غنيمت بشماريدشان. به هم مي ريزم. اينكه براي كاري كه بايد انجام بدهم وقت ندارم و از همين كارهايي كه انجام مي دهم، گريزي ندارم ، آزارم مي‌دهد. بعضي وقت‌ها اين طور مي شود. اين جور وقت هاست كه بايد هرچه سريعتر يك نخ اتصالي يك جايي يك كاري يك بهانه اي جور كنم و از خودش بخواهم كه سرِ كيسه‌‌ي بركتِ وقت را كمي شل تر نگه دارد تا بتوانم كمي قاچاقي از آن بردارم. آخر مي‌دانيد خيلي سخت است كه آدم به "هيچ" مشغول باشد.

 + حس خوبیست که وارد میزکارت شوی و این کامنت را ببینی کلیک 

++ شمع قد بلند من : )  کلیک  

+++ خانم دکتر مردیت رمز وبلاگت رو گم کردم دوباره برام بفرست