جایگاه او پیش خدا یقینا از همه ی ما بالاتره

 

خیلی وقت است که او را ندیده ام . بچه که بودم هر بار که به منزل خاله ام میرفتیم او را میدیدم . هر بار با دیدنش پشت مادرم یا پدرم قایم میشدم . اما پدرم همیشه به او دست میداد و احوال پرسی میکرد . هربار که مرا می دید از من میخواست که با او بازی کنم و من از اینکه با او بازی کنم همیشه واهمه داشتم . اما وقتی می دیدم که کسی با او بازی نمیکند ناراحت میشدم  ودوست نداشتم که او گریه کند و بخاطر همین با او بازی می کردم . تا اینکه بزرگتر  شدم و فهمیدم سندروم داون چیست و دیگر از او نمیترسیدم  و او تنها کسی بود که دوستی صادقانه و بی ریا داشت : )

+ به مناسب دوم دسامبر روز جهانی معلولین 

++ بخوانید کلیک 

+++ تبریک ویژه به هلیا (کلیک) سادات عزیز بابت تولدش . خانم دکتر تولدت مبارک