بدون ويرايش ، بدون تعارف

حدود يك ماه پيش اتفاقي اين فايل صوتي از آقاي كيا رستمي را شنيدم با خودم فكر كردم كه هر انساني بايد تنهایی زندگی کردن را یاد بگيرد . اینطور که بلد باشی از تنهايي ات لذت ببری، شادی کنی، تسلا بیابی و برای تمام سوال‌ هایت راه حل داشته باشی. این بود که تصمیم گرفتم تصفیه کنم، فکر کردم به جای اینکه هزار جا دنبال آرامش بگردم، یک جایی توی وجود خودم پیدایش کنم . یک جور آرامشی، که هیچ چیزی خرابش نکند. که در بد‌ترین لحظه ‌ها و دلتنگی‌ ها خودت را بغل کنی و فکر کنی تمام می‌شود، می‌گذرد. لذا دور شدم، یک عالم دور شدم . از خیلی چیز‌ها، از خیلی از آدم‌ ها، از نوشتن، از گفتن از حرف زدن و ...

هنوز نمی‌دانم ميخواهم چه چیزی را به خودم ثابت کنم، شاید خیلی چیز‌ها را خراب کنم ، اما فکر می‌کنم هر آدمی، گاهی نیاز دارد فقط خودش باشد و خودش. برای پیدا کردن آن چیزهایی که آرام ترش کنند، آدم گاهی حق دارد خودخواه باشد، خودش را دوست داشته باشد، برای خودش خوراکی‌های خوشمزه بخرد، خودش را خوشحال کند، با خودش آشتی کند.

تصميمم باعث شده یک جورهایی واقع بین‌ تر شوم . چرا كه زندگی آرام جریان دارد برای خودش اما من دیگر خیلی آن بالا‌ها پرواز نمی‌کنم، سعی می‌کنم با همین جریان آرام کنار بیایم، یک جوری که برایم لذت بخش باشد. .حتي با كار هاي ساده مثلا كم تر سخت می‌ گیرم به خودم،  کمتر توقع دارم از آدم‌های دور و برم، کمتر می‌ رنجم. خلاصه اينكه آدمی که الان دارد این‌ها را می‌نویسد‌‌ همان آدم یک سال پیش نیست . شاید خیلی‌ ها از بیرون نفهمند، اما مهم نيست :)