نِعْمَتَانِ مَكْفُورَتَانِ اَلْأَمْنُ وَ اَلْعَافِيَةُ

امروز فهمیدم که چقدر دوستشان دارم. هیاهوی مدرسه را، دانش آموزانم را، شیطنت ها و حتي  درس نخواندن هایشان را. امروز فهمیدم که چقدر خوشبخت بوده ایم ما، که دوران طاعون و وبا را به چشم ندیدیم وفقط در کتاب ها خوانده ایم.

اين هفته طعم تعطیلی مدرسه چه تلخ بود و ناخوشایند :( ومن فهمیدم که تعطیلی باید شیرین باشد و دلچسب ،مثل تعطیلی روزهای آخر اسفندماه که باد بوی تازگی ها را به مشام جانمان می رساند و آواي شلوغی بازارها، شوق خرید، عطر چای و پایان خانه تکانی، هوش از سرمان می رباید. و اينجاست که لحظه شماری بچه ها براي فارغ شدن از کلاس و مدرسه لذت دارد و بسیار شنیدنی است :) صدای شوق آور خداحافظی بچه ها، که چه دارا و چه ندار، برخي به شوق کفش های نو و برخی به عشق روزهای خوش بی خیالی، با شادمانی به طرف خانه پر می گشایند. 

پروردگارا تمامي مردم سرزمینم را در این روزهای پرخطردرپناهت به سلامت دارتا دوباره طنین اشتیاقشان ،الفبای زندگی را در دامن مدرسه ، زمزمه کنند .